Jaki masz styl przywiązania w związku? A jaki ma Twój partner?
Spis treści
„Podstawowym warunkiem wpuszczenia kogoś do środka jest absolutna pewność, że można go nie wpuścić, albo wyrzucić”.
Ponieważ miłość jest relacją emocjonalna opartą na więzi emocjonalnej i bezpiecznym poczuciu przynależności, stąd ważnej przyczyny trudności w bliskich związkach należy upatrywać w stylach przywiązania. Style przywiązania to rodzaj więzi, jaki doświadczmy w relacji z bliską osobą. Jest to sposób w jaki reagujemy na trudne sytuacje w związku. Osoby w związku mogą mieć różne style przywiązania, tym samym, odmiennie postrzegać bliskość, inaczej sobie radzić w trudnych, konfliktowych sytuacjach.
Czym charakteryzuje się bezpieczny styl przywiązania?
Osoby z bezpiecznym stylem przywiązania były dziećmi, wychowywanymi we względnej równowadze. Bodźce, które im towarzyszyły w dzieciństwie zapewniały poczucie bezpieczeństwa, tym samym, popychając je do eksplorowania świata. Zasadniczą rolę odgrywała tu responsywność opiekuna, czyli zdolność reagowania na potrzeby zgłaszane przez dziecko. Styl bezpieczny ma szansę się wykształcić, kiedy opiekun reagował adekwatnie na potrzeby dziecka np. matka, która w chwilach płaczu brała swoje dziecko na ręce, przytulała z troską do momentu, kiedy dziecko potrzebowało. Osoby z bezpiecznym stylem przywiązania przedkładają współpracę ponad kontrolę, dostępność emocjonalną ponad dystans. Wykazują równowagę między potrzebą więzi, a autonomii. Nie dramatyzują, kiedy partner się nie odzywa, a bliskość nie stanowi dla nich problemu. Rozmawiają z drugą osobą o swoich potrzebach, oczekiwaniach, obawach.
Jakie są cechy lękowo-ambiwalentnego stylu przywiązania?
Styl lękowo-ambiwalentny kształtuje się, kiedy zabraknie w rodzinie uważności na potrzeby dziecka lub/i nie są one adekwatnie zaspokajane. Kiedy główny opiekun dziecka nie daje bliskości oraz poczucia bezpieczeństwa, a dziecko doświadcza niepewności emocjonalnej lub fizycznej opiekuna. W rodzinach takich, reakcja opiekuna na potrzeby zgłaszane przez dziecko jest trudna do przewidzenia. Raz zaspokaja on oczekiwania dziecka, innym razem nie, w efekcie czego dziecko uczy dostrajać się do rodzica, po to by nie zostać pozbawione jego miłości. W relacjach partnerskich taka osoba może odczuwać lęk przed odrzuceniem, co skutkować może nadmiernym dostosowywaniu się do oczekiwań partnera, kosztem własnych potrzeb. U osób takich potrzeba więzi dominuje nad potrzebą autonomii. Osoby takie mogą zasypywać partnera nieskończoną ilością wiadomości w ciągu dnia, próbować nawiązać kontakt, nawet kiedy ta druga osoba nie chce rozmawiać. Duża zaborczość, poszukiwanie uwagi i akceptacji, reagowanie poczuciem odrzucenia na najmniejszy przejaw autonomii partnera rodzi napięcia w związku. Związki, w których jedna z osób przejawia ten styl lękowo-ambiwalentny funkcjonują czasami przez wiele lat w „tańcu” oddalania się i przybliżania.
Jak rodzi się unikowy styl przywiązania?
Osoby o unikowym styl przywiązania charakteryzują się dużą potrzebą autonomii. W dzieciństwie ich opiekun często nie zaspokajał potrzeb, często stawiał bardzo wysokie wymagania, równocześnie nie okazując troski. Osoby te mogły słyszeć, że pokazywanie emocji jest słabością np. „chłopcy nie płaczą”. W takiej sytuacji dziecko wykształca własną strategię adaptacyjną, która pozwala mu przetrwać w niekorzystnych warunkach. W następstwie czego osoba taka zakłada, że nie potrzebuje drugiego człowieka oraz jego bliskości. Osoby, które reprezentują unikowy styl przywiązania, często znikają, kiedy związek staje się zbyt poważny. Osoby, u których wykształcił się lękowo unikający styl przywiązania bardzo źle znoszą poczucie wtargnięcia kogokolwiek w ich przestrzeń. Boją się bliskości i żeby jej uniknąć, mogą celowo zrażać do siebie partnera, krytykując go, lub lekceważąc potrzeby drugiej osoby. Taki autosabotaż w miłości skutkuje często samotnością.
Jak kształtuje się zdezorganizowany styl przywiązania?
Przyczyną kształtowania się dezorganizowanego stylu przywiązania jest przemoc w rodzinie, główny opiekun zaniedbuje/krzywdzi dziecko. Dziecko dostaje sprzeczne komunikaty, zachowanie opiekunów jest trudne do przewidzenia. Powoduje to lęk, niepewność, brak poczucia bezpieczeństwa. Osoby, które są najbliższe dziecku, jednocześnie są źródłem przemocy i cierpienia. Dziecko przeżywa sprzeczne pragnienia, chce być blisko opiekuna (jako bezpiecznego obiektu), a jednocześnie pragnie odsunąć się od zagrażającego i nieprzewidywalnego rodzica. W rezultacie dziecko zachowuje się niespójnie wobec rodzica, którego spostrzega jako ambiwalentnego. Osoby, które charakteryzują się tym stylem przywiązania, w dorosłości są ciągle czujne, kontrolują wszystko, są w ciągłym oczekiwaniu i napięciu na to, co się wydarzy. Często towarzyszy lęk i poczucie zagrożenia, które skutkuje problemami. Są też często zdezorientowane, ponieważ w sytuacji zagrożenia pojawiają się w nich sprzeczne uczucia.
#związek #para #terapiapar #teraputapar #seksuologorlowska #psychoterapeutaorlowska #uczucia #miłość #emocje #bliskość #relacje #romans #zdrada #seks #partnerstwo #komunikacja #potrzeby #styleprzywiązania